Родная вёска…
Тут знаёма ўсё навокал. Цябе ведаюць усе і ты ўсіх ведаеш. Ці радасць у цябе, ці гора – заўсёды іх раздзеліш з аднавяскоўцамі.
Некалі непаўторны, квітнеючы куток Беларусі – Краснапольшчына – ператварыўся ў край, дзе апусцелі цэлыя вёскі. Адначасова з адсяленнем людзей пачынаюць забывацца і назвы вёсак. Толькі на старых геаграфічных картах ды ў памяці сталых людзей засталіся назвы вёсак. Але не за гарамі той час, калі адыдуць у нябыт сталыя людзі, а моладзь будзе ўспамінаць аб месцы свайго нараджэння толькі зірнуўшы ў пашпарт.
Як ля родных падворкаў
Схіляем галовы.
Нібы на пагостах
Ля даўніх крыжоў
І кацяцца слёзы –
Балючыя словы:
Ці ўдасца калісьці
Вярнуцца ізноў.
Толькі гэтыя словы, выбітыя на помніку, і застаюцца ў спадчыну тым, хто пакінуў свае наседжаныя мясціны на Краснапольшчыне.
З гісторыі вёсак Краснапольшчыны.